Rozdział IV

Po wyszykowaniu się do szkoły poszłam pod budynek domu dziecka. Spotkałam tam komisarza, który zajmował się sprawą rodziców. Miał mnie powiadamiać o każdej informacji dotyczącej podpalenia domu. Zanim podeszłam do komisarza, to przywitałam się z Niallem, z którym idę do szkoły. Nie chciałam zostawiać go samego, więc poszłam razem z nim.

- Dzień dobry - przywitałam się i lekko uśmiechnęłam.

- Dzień dobry. Już wiem dlaczego dom twoich rodziców się zapalił - powiedział.

- To niech pan mówi. Niall może przy tym być - zapewniłam go, że nie mam nic przeciwko jeśli chłopak czegoś się dowie.

- No dobrze. Na panelach była wylana łatwopalna ciecz. Ustaliliśmy, że pod wpływem mocnego trzasku spadł świecznik na podłogę. Ogień dotarł do łatwopalnej cieczy i dom się zapalił - powiedział. Nie mogłam uwierzyć. Przeze mnie moi rodzice zginęli, to moja wina. Do moich oczu napłynęły łzy. To ja przed przyjazdem rodziców umyłam dokładnie podłogę i gdy wychodziłam po kłótni, to trzasnęłam mocno drzwiami. Przeze mnie nie żyją.

- To moja wina - wyszeptałam i popłakałam się.

- Ale czemu twoja? - spytał zdziwiony komisarz.

- Ja umyłam podłogę i to ja trzasnęłam drzwiami - odparłam. Blondyn od razu przyciągnął mnie do siebie, a ja wtuliłam się w niego.

- Proszę zgłosić się po szkole na ten adres. Wszystko mi opowiesz. Możesz przyjść z kimś, ale przesłucham cię samą - powiedział. Wyciągnął z kieszeni wizytówkę i podał mi ją.

- Dobrze. Do widzenia - pożegnałam się i ruszyłam do szkoły. Nie mogłam powstrzymać łez. Gdyby nie ja, to teraz siedzielibyśmy wszyscy razem i jedlibyśmy śniadanie, bo w starej szkole dopiero szłam na popołudniu. Niall próbował mnie uspokoić, ale na marne. Nie potrafiłam się uspokoić. Gdy dotarliśmy do szkoły, to chłopak dał mi swoje okulary, aby nikt nie widział moich zapłakanych oczu i zaprowadził do łazienki. Wszyscy patrzyli na nas na debili jak wchodziliśmy do damskiej toalety. Najgorszy i najbardziej wyczuwalny na skórze był wzrok Zayna.

- Proszę cię nie płacz, to był wypadek - próbował uspokoić mnie Niall.

- Ale spowodowałam go ja. Gdybym się z nimi nie pokłóciła, gdybym podlała te cholerne kwiaty, to teraz żyliby - powiedziałam i znów się przytuliłam do niego. Objął mnie i nic nie mówił. Czekał aż się uspokoję, bo wiedział , że żadne słowa nie uspokoją mnie.

- Jeszcze ten jego wzrok - załkałam.

- Czyj? - spytał zdezorientowany.

- Zayna - odparłam. Spojrzałam w stronę drzwi. Stał tam ON. Przestraszyłam się go. Był wściekły.

- Co wy kurwa tu robicie! - powiedział podniesionym głosem.

- Daj spokój Zayn. Nie widzisz w jakim jest ona stanie - powiedział Niall.

- Popłacze i przestanie - powiedział oschle.

- Wyjdź mi stąd - wysyczałam w jego stronę.

- Widzimy się za chwilę w klasie panienką Brown - odparł i wyszedł. Nie obyło się bez trzaśnięcia drzwiami. Miał racje. Zaraz są lekcje i muszę doprowadzić się do stanu używalności.

- Dzięki Niall. Idź na lekcję, a ja pójdę jak coś z tym zrobię - powiedziałam i pokazałam na moją twarz.

- Dobrze. Jak coś, to dzwoń - powiedział i dał mi całusa w policzek, po czym opuścił łazienkę. Jak mam zadzwonić jak nie mam jego numeru? Wyjęłam telefon i przejrzałam kontakty i zobaczyłam, że jednak go mam. Jak on się tu znalazł? Zapytam go później. Zmyłam stary, rozmazany makijaż i zrobiłam sobie nowy. Tym razem wodoodporny w razie kolejnego płaczu. Zadzwonił dzwonek, a ja ruszyłam w stronę klasy. Znów mam pierwszą biologię. Jak ja nienawidzę tego przedmiotu! Jeszcze siedzę z nim! A właściwie, to na każdej lekcji muszę go znosić. Weszłam do klasy i usiadłam koło tego pana.

- Dzień dobry. Kto chce dać zadanie domowe do sprawdzenia? - przywitał się nauczyciel, po czym zadał pytanie. Cała klasa siedziała cicho.

- No to daje panna Brown i pan Malik - powiedział.

- Kurwa zapomniałem - powiedział po cichu, ale nauczyciel zdołał go usłyszeć.

- Co pan powiedział? Proszę się wyrażać, bo wyślę do pani dyrektor. Dostajesz jeden - powiedział, a ja zachichotałam, a on na mnie spojrzał. Wstałam i podeszłam do nauczyciela.

- No pięknie Olivio. Dostajesz 5 - powiedział. Uśmiech od razu wtargnął na moją twarz. Jednak sumienie nie dało mi spokoju. Zayn mi pomagał w zadaniu. Jakbym sama robiła, to dostałabym taką samą ocenę jak on.

- Może pan nie wpisywać mu 1? - spytałam. Wszystkich zaskoczyło moje pytanie.

- Niby czemu? Nie zrobił zadania, to zasłużył na tą ocenę - powiedział patrząc mi w oczy.

- On mi pomógł zrobić te zadanie. Gdyby nie on, to podejrzewam, że miałabym wszystko źle - oświadczyłam.

- Zayn, to prawda? - zwrócił się z pytaniem do chłopaka.

- Tak - odpowiedział krótko.

- Dobrze. Nie dostaniesz 1 tylko też 5 - powiedział. Zadowolona z siebie wróciłam do ławki.

- Dzięki - powiedział oschle. Nic mu nie odpowiedziałam, tylko zaczęłam słuchać wykładu pana Stevensa. Oczywiście jak zwykle nic nie rozumiałam. Nie przejęłam się tym, bo może Niall mi pomoże. Lekcja minęła szybko. Następnie miałam dwa angielskie, dwa niemieckie, matematyka, historia i do domu. Na wszystkich lekcjach trzymał swoje ręce z dala od mojego ciała. Cieszyło mnie to bardzo. Może nareszcie da mi spokój. Po lekcjach ruszyłam do szafki po książki, które odłożyłam dwie przerwy temu. Dostęp do mojej szafki ograniczał Zayn.

- Przesuń się, bo chcę dostać się do szafki - odparłam, gdy podeszłam do niego.

- Proszę bardzo - powiedział i zrobił mi miejsce. Padło mu coś na głowę?

- Czemu jesteś miły. W kiblu patrzyłeś na mnie jakbyś chciał mnie zabić - powiedziałam jednocześnie otwierając szafkę.

- Widzę, że na takich lecisz, więc postanowiłem być milszy - powiedział, a ja popatrzyłam na niego ze zdziwieniem. On chyba myśli, że mam coś do blondynka. Przecież, to tylko kolega, ale niech trochę pouważa co innego.

- Aha. Pa - pożegnałam się i chciałam ruszyć do miejsca, w którym muszę mieszkać, ale Zayn pociągnął mnie za ramię. Zabolało.

- Mogę cię odprowadzić? - spytał.

- Jasne, ale bez żadnych sztuczek, bo uduszę - powiedziałam. Chłopak pokiwał głową na znak zgody i ruszyliśmy. Jak wyszliśmy ze szkoły, to chwycił moją rękę. Chciałam ją wyrwać, ale chwycił ją jeszcze mocniej. Widziałam smutny wzrok Niall. Pokiwałam mu przecząco głową, ale chyba nie zrozumiał, bo odwrócił się i poszedł w nieznane mi miejsce. Po wyjściu z terenu szkoły puścił mnie.

- Co to miało być? Coś mówiłam! - krzyknęłam, a on nic sobie z tego nie zrobił.

- Pokazałem wszystkim chłopakom, że mają trzymać się od ciebie z daleka - powiedział ze spokojem i uśmiechem na twarzy.

- Nie masz prawa mówić mi z kim mam się umawiać, albo chociaż gadać - oznajmiłam.

- A właśnie, że mam - powiedział. Parsknęłam śmiechem na jego słowa.

- O co ci chodzi? - zapytał.

- Jednak Liam miał rację - powiedziałam z uśmiechem.

- Z czym? - spytał.

- Nie ważne - powiedziałam, a on się wkurzył z powodu braku konkretnej odpowiedzi. Chwycił mnie za nadgarstki.

- O co ci do cholery chodzi! - wrzasnął.

- Puść mnie - powiedziałam ze łzami w oczach. Niestety nie posłuchał mnie. Jakimś cudem wyrwałam się i pobiegłam jak najszybciej do domu dziecka. Nie biegł za mną. Może zdał sobie sprawę, że to co zrobił było złe. Chociaż wątpię. Przed budynkiem wytarłam łzy. Po odłożeniu torby do pokoju poszłam na obiad. Wzięłam posiłek i usiadłam przy wolnym stoliku. Nie mam ochoty na rozmowę z kimkolwiek. Niestety po chwili na stołówkę wszedł Liam, który od razu skierował się do mojego stolika.

- Hej - powiedział.

- Hej. Gdzie masz kolegów? - spytałam, choć tak naprawdę nie obchodziło mnie to.

- Poszli szukać Niall. Jesteś z Zaynem? - spytał. Otworzyłam szerzej oczy i zaczęłam się śmiać. Chłopak patrzył na mnie ze zdziwieniem.

- Proszę cię. Ja i Zayn - powiedziałam i znów zaczęłam się śmiać. Ten chłopak wie jak mnie rozbawić. My z Zaynem tylko się wkurzamy i czasami zdarza, że mnie pocałuje i nic innego. Może i Zayn jest przystojny, ale nic do niego nie czuję. Chyba.

- A czemu tak pomyślałeś? - spytałam.

- Jak wychodziliście ze szkoły, to trzymał cię za rękę i to wyglądało jakbyście byli razem - powiedział zmieszany.

- Jakbyś był spostrzegawczy, to byś widział, że próbowałam wyrwać rękę z jego uścisku - odparłam.

- Coś mi się tak zdawało - powiedział z uśmiechem.

- Tak jasne. Wracając do Nialla. Czy ma on jakieś swoje miejsce? - spytałam, bo martwiłam się o niego.

- Jest takie jedno. Nie wiem jak je nazwać, ale jest tam cudownie. Niall lubi tam przychodzić, aby pomyśleć - powiedział rozmarzony. Chyba naprawdę musiało być tam pięknie.

- Wiesz gdzie to jest? - spytałam.

- Tak. Raz za nim poszedłem. Jest to niedaleko tego domu, gdzie nie powinno cię być. Lepiej, żebyś tam nie szła - ostrzegł mnie.

- Mam w dupie jeśli mnie złapią. Ważne, żebym znalazła mojego przyjaciela - powiedziałam i wstałam od stołu.

- Nie dasz za wygraną, co? - spytał z nadzieją, że jednak rozmyślę się nad pójściem.

- Nigdy, a teraz zaprowadź mnie tam - poprosiłam. Chłopak również wstał. Przez całą drogę próbowałam go wypytać, co to był za człowiek, który dał im broń. Niestety nie chciał powiedzieć mi nic.

- I tak się dowiem - szepnęłam. Odwróciłam głowę w stronę towarzysza i widziałam, że patrzy na mnie.

- Coś się stało? - spytałam.

- Nie. Popatrzeć nie można? - spytał oschle. Czyli znów zaczynamy od początku.

- Musisz być taki? Co ja wam zrobiłam? Nie wiem co robicie z tą bronią, co mieliście w tej torbie, ani nie chcę wiedzieć po co wam te sportowe auta, jednak się domyślam - powiedziałam. Mina chłopakowi zrzedła.

- Domyślasz się? To powiedz jak myślisz - poprosił.

- Okej. Ci od samochodów ścigają się na nielegalnych wyścigach, a ty z Niallem i Zaynem sprzedajecie narkotyki w trakcie całego spotkania - powiedziałam wzruszając ramionami, ale także patrzyłam na jego reakcję. Po moich słowach zrobił się jakiś dziwny i spięty. Czyli to prawda!? Tylko zgadywałam. Myślałam, że takie rzeczy tylko w filmach.

- Jak widać nie - szepnął na tyle głośno, abym usłyszała.

- Właśnie się idioto przyznałeś- zachichotałam, a on spiorunował mnie wzrokiem. Postanowiłam już siedzieć cicho. Nieźle. Zadaję się z handlarzami narkotyków, ludźmi, którzy  biorą udział w nielegalnych wyścigach i na dodatek każdy ma broń. To jest nawet lepsze niż film.

- Nosicie broń na co dzień czy tylko jak jedziecie na akcje? - spytałam.

- Zawsze - powiedział, a ja przełknęłam głośno ślinę.

- Boisz się? A co jeśli ktoś nas zaatakuję? Trzeba być zawsze ubezpieczonym - powiedział.

- Nie boję - wyjąkałam. Kurde, to nie miało tak wyjść. Resztę drogi postanowiłam siedzieć cicho.

- Idź prosto i dojdziesz - pokierował mnie. Podziękowałam i ruszyłam w wyznaczoną stronę. Widok, który zobaczyłam był nie do opisania. Było tu przepięknie.

Chłopak siedział pod strumieniem wodospadu, ale nie sam. Był z nim ten mężczyzna. Chyba się kłócili. Postanowiłam podejść bliżej.

- Jak to kurwa odchodzisz! - krzyknął mężczyzna.

- Normalnie. Siedzę w tym gównie od dawna i nie mam zamiaru tego ciągnąć dalej. Chcę, żeby moi znajomi byli bezpieczni - powiedział.

- Nie możesz odejść. Jesteś w tym za dobry! Jest jedno wyjście abyś odszedł i nie pisnął ani słówka glinom - odparł.

- Niby jaki? Chyba tylko możesz mnie zabić - zakpił.

- I o to chodzi - powiedział i wyciągnął zza placów broń. Dopiero teraz zauważyłam, że ją miał. Bałam się o niego. Nie mogę go stracić! Jego szef skierował pistolet prosto w jego głowę. Nie mogę na to pozwolić. Gdy miał pociągnąć za spust, to zrobiłam coś czego nie oczekiwałam, że zrobię.

- Nie!!!! - krzyczałam i biegłam w stronę chłopaka. Nie obchodziło mnie, że może mnie zastrzelić.

- Co tu kurwa robi dziewczyna?! - krzyknął i teraz broń była skierowana w moją stronę.

-----

Hej :) Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem! Nie spodziewałam się, że będzie ich aż 12!! ♥

Mam nadzieję, że pod tym będzie tyle, a może nawet więcej? 

Przepraszam za błędy x 

A w ogóle spodobał się rozdział? Jak myślicie co może stać się dalej? Z chęcią poczytam wasze przypuszczenia. 

Od poniedziałku czeka mnie powrót do szkoły, więc rozdziały będą rzadziej. Mam nadzieję, że uda mi się chociaż dodawać dwa w tygodniu, albo przynajmniej jeden. 

Kończę już, bo i tak wątpię, że w ogóle ktoś czyta notki pod rozdziałem.

Całuję x