Prolog

- Nienawidzę was!! - krzyknęła i trzasnęłam drzwiami frontowymi. Biegłam przed siebie, nie zaważając na brak oświetlenia, którego nie było przez brak prądu. Na dworze szalała burza. Bałam się, ale w tej chwili nie obchodziło mnie to.  Chciałam być jak najdalej od tych ludzi. Ciągle kłócili się bez powodu, a teraz zwalili winę na mnie. Niby przeze mnie zwiędły kwiatki, bo wyjechali na dwa dni w celach służbowych, a ja ich nie podlałam. Krzyczeli, że jestem najgorszym dzieckiem jakie żyje na tym świecie i nawet nie umiem zadbać o rośliny. Wkurzyłam się i wybiegłam. Spacerowałam po parku, nie zaważając na pogodę. W pewnym momencie usłyszałam straż pożarną. Nie przejęło mnie to zbytnio. Szłam dalej. Po dwugodzinnym spacerze postanowiłam wrócić do domu. To co ujrzałam wstrząsnęło mną. Dom stał w płomieniach. Strażacy bez jakiegokolwiek skutku, próbowali ugasić pożar. Z płaczem podbiegłam do jednego z nich.

- Gdzie są moi rodzice? - krzyknęłam zrozpaczona.

- Jak to? Ktoś jest w środku? - spytał zdziwiony. Na te słowa mój płacz się nasilił. Po godzinie udało im się ugasić pożar. Paru ludzi weszło do środka wraku. Tak można było nazwać mu były dom. Prawie nic nie pozostało po nim. W pewnej chwili strażacy nieśli dwa czarne worki. Zwłoki moich rodziców.

Usiadłam na ziemi i schowałam twarz w dłoniach. Czemu akurat oni? Przecież ja nikogo innego nie mam. Miałam tylko ich. Teraz nie mam nikogo.

- Jak się nazywasz dziecinko? - spytał komisarz, który nie wiek kiedy, znalazł się obok mnie.

- Olivia Brown - wyłkałam.

- Bardzo mi przykro z powodu rodziców. Zawiadomiliśmy już dom dziecka. Przy radiowozie stoi jedna z opiekunek. Musisz z nią pojechać - powiedział.

- Już idę - powiedziałam. Podniosłam się niechętnie z podłogi i podeszłam do kobiety około 30-tki. Śledziła mój każdy ruch z uśmiechem na twarzy.

- Witaj Olivio! Jako, że nie ma się kto tobą zająć, muszę cię zabrać do naszego ośrodka. Jest on w Londynie, więc zmienisz szkołę - poinformowała. Nie odzywając się do niej ani słowem, weszłam do jej samochodu. Zapowiadała się długa droga.

- Prześpij się. Zanim dojedziemy na miejsce minie parę godzin - powiedziała. Przytaknęłam głową i odwróciłam się w stronę okna. Ostatni raz popatrzyłam na mój stary dom. Z oczu płynęły mi łzy. Nie mogę nadal uwierzyć, że ich straciłam. Co teraz będzie z moim życiem? Jakich ludzi poznam? Czy znajdę tam przyjaciół? Czy w ogóle ktoś mnie polubi? Pogrążona w myślach zasnęłam.

-----

Cześć! Jest to moje drugie opowiadanie. Przepraszam za błędy. Mam nadzieję, że spodoba wam się jeszcze bardziej niż poprzednie. Jak prolog? Myślę, że jest w porządku. Czekam na szczere opinie. Chciałabym też wiedzieć czy jest sens pisania dalej.
Jeżeli chcecie być informowani o rozdziałach, to napiszcie :)