Rozdział XXII

*Zayn*

Louis, który siedział za kierownicą, zaparkował auto trzy domy przed posiadłością Nialla, gdyż nie chcieliśmy, aby Irlandczyk nas zauważył. Pod jego domem pokazałem chłopakom, aby szli za mną w kompletnej ciszy. Jeżeli któryś nawet przez przypadek zrobił hałas, to jest zabity na miejscu. Nie mogę pozwolić, aby ta ciota nas usłyszała. Mógłby przez to zrobić coś Liv, a tego nie zniósłbym.

Byliśmy już prawie u celu, lecz stało się coś, czego nie przewidziałem. Niall wyszedł z domu i aktualnie stał na przeciwko mnie. Wyraźnie było widać jego zakłopotanie, a na twarzy malowało się zdziwienie. Wiem, co jest  przyczyną tego drugiego. Niecodziennie przed domem widzi się przyjaciół, ubranych na czarno i do tego jeden z nas trzyma metalowy pręt, który miał nam pomóc w otwarciu okna.

- Yyy ... Co wy tu robicie? I jeszcze tak ubrani?! - wrzasnął Niall. Próbowałem wymyślić coś na szybko, lecz w mojej głowie panowała pustka. Na szczęście Harry postanowił działać.

- Greg zrobił nam szkolenie i właśnie z niego wracamy. Z racji tego, iż nie było cię na nim, to chcieliśmy tobie o wszystkim powiedzieć i zademonstrować parę rzeczy - blondynek nie wyglądał na przekonanego. Nie dziwię mu się, bo rzadko chodzimy na jakieś szkolenia i zawsze jesteśmy ubrani normalnie, czyli koszulka, spodnie i wygodne buty. Spojrzałem na Harry'ego. Przejął się tym, że Niall nie kupił tej bajeczki. Z ruchu jego warg wyczytałem "przepraszam". Skinąłem głową i czekałem na dalszy rozwój wydarzeń.

- No niech wam będzie. Wchodźcie, ale nie możecie siedzieć u mnie długo, bo muszę dokończyć to, co zacząłem - powiedział oschle i gestem ręki zaprosił nas do środka. Byłem zdziwiony faktem, że to kupił.

- No, Styles ... Będzie z ciebie jeszcze porządny człowiek - szepnąłem do przyjaciela i przekroczyłem próg domu. Nadal byłem cholernie zły na Harry'ego, że pobił Olivię, lecz w duchu już mu dawno wybaczyłem. Jednak na razie nie chcę, aby myślał, że będzie wszystko po staremu. Co to, to nie.

- W czym ci przeszkodziliśmy, stary? - zagadał Liam. Spojrzałem na blondyna i zauważyłem w jego oczach strach. Czyżby coś przed nami ukrywał? Jestem pewien, że chodzi o Liv.

- Nie twój zasrany interes - uniósł swój głos, Niall. Po jego odzywce wiedziałem, że coś jest nie tak.

- Idę do toalety. Zaraz wracam - poinformowałem wszystkich i ruszyłem na górę, gdzie mieściła się jedyna łazienka w tym domu. Jest ona zaraz obok pokoju, gdzie przebywają niby szczury, więc otworzyłem drzwi i po chwili zamknąłem, aby nie wzbudzić podejrzeń. Najciszej jak się dało, podszedłem do drzwi, za którymi kryła się tajemnica, którą musiałem odkryć. Wiem, że to mój przyjaciel, ale nie wierzyłem, że te dziwne odgłosy wydawały jakieś gryzonie.

Z tylnej kieszeni spodni  wyjąłem drucik. Na prawdziwym szkoleniu, uczyliśmy się jak otworzyć zamknięte drzwi przy pomocy m.in. wsuwki lub właśnie drutu. Zgrabnie wykonałem parę ruchów i z zadowoleniem wymalowanym na mojej twarzy, wszedłem do środka. Chciałem się rozejrzeć, lecz było tu zbyt ciemno. Szukałem włącznika od lampy, której widziałem zarys, ale w drzwiach pojawiła się pewna postać. Obawiałem się, że to może być Niall. Próbowałem znaleźć jakąś kryjówkę dla siebie, ale było to trudne w takich warunkach. Na przeciwko mnie ujrzałem łóżko. Szybko położyłem się pod nim i zakryłem kocem każdy zakamarek, przez który mógłbym zostać zauważony. Modliłem się, aby mnie nie znalazł.

W pokoju zaświeciła się lampa. Materiał koca był tak cienki, że mogłem ujrzeć zbliżającego się w moją stronę Horana.

- Już po mnie - pomyślałem. Jak mnie znajdzie, to będę musiał nieźle tłumaczyć się.

- Widzę, że księżniczka się obudziła - skierował te słowa w stronę osoby, która była nad mną. Nie dostał konkretnej odpowiedzi, bo dziewczyna tylko zapiszczała. Podejrzewam, że miała usta zaklejone taśmą. - Gdyby nie te palanty, to przeżywałabyś najpiękniejsze chwile w swoim życiu - mówił dalej. Nie mogłem sobie wyobrazić, że ten słodziak właśnie przetrzymuje kobietę i mówi, że gdyby nie my, to teraz najprawdopodobniej ruchałby ją. Nie poznaję własnego przyjaciela, który nawet nie wiem kiedy, zmienił się tak mocno. - Oj Liv ... Gdyby był tu teraz Zayn, to pewnie oberwałbym w mordę albo nawet gorzej, a ty wpadłabyś w jego ramiona. Ale nie ma tak dobrze, bo on jest właśnie w pomieszczeniu obok i bóg wie co robi - kontynuował swój monolog. Ja go kurwa zaraz zajebie! Jak on śmie tak do niej mówić. Gdybym nie był tutaj sam, lecz z chłopakami, to nakopałbym mu w tą jego zgrabną dupę.  Niech on już stąd wypierdala, bo będę mógł w spokoju wyjść spod łóżka i zapewnić mojej księżniczce, że zaraz ją stąd zabiorę. - Widzimy się za godzinę. Dokończę, to co zacząłem - zaczął się złowrogo śmiać. Gdy usłyszałem trzaśnięcie drzwi, to wygramoliłem się spod łóżka.

- Zayn!! Za pięć minut masz być na dole! Nie musisz tego robić w moim domu! - krzyczał. Słyszałem śmiechy chłopaków z dołu. Byłem jeszcze bardziej wkurwiony, lecz nie to się teraz liczyło, tylko Olivia.

Znalazłem włącznik i po chwili już widziałem moją dziewczynę. Jej twarz była poobijana, tak samo ręce. W jej oczach pojawiły się łzy. Mam nadzieję, że szczęścia. Podbiegłem do niej i ostrożnie odkleiłem taśmę z jej delikatnych ust oraz odwiązałem jej chudziutkie ręce i nogi. Dziewczyna cicho załkała i wtuliła się we mnie. Objąłem ją ramionami i przysunąłem bliżej siebie. Minęło niewiele czasu od jej porwania, ale czuje się jakbym nie widział jej wieki.

Dopiero teraz zauważyłem, że jest w samej bieliźnie, więc sięgnąłem po koc i okryłem ją nim.

- Już myślałam, że nigdy mnie nie znajdziesz - wyszeptała. Przywarłem moimi ustami do jej i zatopiliśmy się w pełnym uczuć pocałunku. Brakowało mi tego.

- Nawet gdyby cię tutaj nie było, to szukałbym tak długo, dopóki nie odnalazłbym ciebie - wyznałem. Wszystko, co powiedziałem, było prawdą. Nie zaprzestałbym poszukiwań nigdy. Zanim policja wpadłaby na jakikolwiek trop, to ona mogłaby już nie żyć. - Jesteś w stanie wstać? - zapytałem, a ona pokiwała twierdząco głową. Podnieśliśmy się z łóżka. Liv chciała już stąd wyjść, ale przytrzymałem ją. Nie wiem, co się stanie jak wyjdziemy, więc musiałem powiedzieć jej dwa słowa, które dla niektórych oznaczały nic, a dla mnie tak wiele. Długo zbierałem się, aby wypowiedzieć je po raz pierwszy w stronę dziewczyny. Na szczęście w odpowiednim momencie zebrałem się na odwagę i wyznałem, co czuję. To był piękny dzień.

- Kocham cię. Nie wiem, co może się stać na dole, więc proszę obiecaj, że nigdy o mnie nie zapomnisz - poprosiłem. W jej oczach po raz drugi pojawiły się łzy.

- Też cię kocham, Zayn. Nigdy nie mogłabym zapomnieć o tak wspaniałym człowieku jakim jesteś. Wszystko będzie dobrze - ostatnie słowa wyszeptała. Pocałowałem ją. Włożyłem w ten pocałunek wszystkie moje siły i całą moją miłość. Zrobiłem to najlepiej jak umiałem. Nie myślałem, ze to będzie nasz ostatni pocałunek.

- Idziemy? - upewniłem się, że nie zmieniła zdania, aby tu zostać i czekać na mnie, aż przyjdę z pomocą.

- Idziemy - chwyciła moją dłoń i z trudem zaczęła kierować się ku drzwiom. Z każdym stopniem czułem, że jestem bliżej wolności, że wystarczy tylko uderzyć porządnie Nialla i opuścić progi tego zasranego domu. Weszliśmy do salonu i moje oczy rozszerzyły się do granic możliwości. Liam, Harry i Louis byli trzymani przez mięśniaków, za którymi stali kolejni, tylko że z bronią w ręku. Obok Nialla stała pielęgniarka ze szpitala, która posłała w naszą stronę kpiący uśmiech.

- Zayn, Zayn, Zayn ... Myślałeś, że NIall nie zauważy ciebie leżącego pod łóżkiem? Następnym razem mógłbyś nie gubić telefonu podczas ucieczki i nakryć się grubszym kocem - po słowach Alex, sprawdziłem kieszenie. Nie musiałem szukać dalej, bo mój Iphon trzymała ta zdzira. Jestem wielkim debilem! Gdyby nie zasrany telefon lub ten koc, to najprawdopodobniej bylibyśmy w drodze do samochodu. Ujrzałem strach w oczach Liv, więc przyciągnąłem ją mocniej do siebie.

- Oh Liv. Moja słodka, niewinna Liv. Gdybyś nie zdradziła Nialla z tym debilem, to najprawdopodobniej byłabyś teraz w moich ramionach i cieszyłabym się,  że mój kuzyn trafił na taką osobę jak ty. Jednak wolałaś się obściskiwać z Zaynem i nie wyjdzie to tobie na dobre - mówił,  a mną wstrząsnęły jej słowa. Po pierwsze Niall nie mówił, że ma kuzynkę! Wiedzieliśmy tylko o kuzynie z Australii. A po drugie, co ona miała na myśli mówiąc "nie wyjdzie to tobie na dobre"? Co ona uknuła? Bałem się o mojego skarba.

- Podczas drogi, wymyśliłam jak ukarać was obu. Jesteście wielce w sobie zakochani i postanowiłam, ze rozdzielę was na zawsze - nie miałem pojęcia, o co może jej chodzić, dopóki nie wyjęła zza pleców broni. Przełknąłem głośno ślinę i pojrzałem najpierw na przerażonych chłopców, a potem na Olivię. Cała się trzęsła i z jej oczu płynęły łzy. - Rozmyślałam nad tym, kogo zabić. Doszłam do wniosku, że lepiej tą panienkę, gdyż Zayn straci chęć do życia i się załamie, więc nie będzie wchodził mi w drogę, gdy będziemy rozprowadzali narkotyki na waszym terenie. Lecz gdyby to Zayn był ofiarą, to panienka Brown zamknęłaby się w sobie, a w najgorszym wypadku popełniła samobójstwo. Pozbawienie życia Olivii bardziej mi się opłaca, więc Peter trzymaj Zayna - rozkazała Alex. Nie mogłem uwierzyć że zaraz stracę najważniejszą osobę w moim życiu.  Nie mogłem na to pozwolić!

- Zabij mnie! Ona jeszcze nie ma 18-stu lat i całe życie przed nią. Ja już widziałem sporo, ale ona nie. Daj jej żyć! - krzyczałem, a jednocześnie błagałem.

- Poczekaj, zastanowię się ... Nie!! - ryknęła i zaczęła zbliżać się do bezbronnej Liv. Ona nie może umrzeć! Na jej miejscu powinienem być ja. Kurwa! Niech mi ktoś pomoże. - W szpitalu wydawałaś się być wyjątkową dziewczyną. Jednak po spotkaniu z Niallem, zmieniła o tobie zdanie i zapragnęłam, abyś zdechła i nigdy nie pokazała się na oczy, nikomu. Rozumiesz? NIKOMU! - krzyczała bez opamiętania. Co ze mnie za facet, który nie umie uratować swojej dziewczyny? No jaki?!

- Pożegnaj się ze wszystkimi, kochanie - zwrócił się do niej Niall. Jak on śmie w tym momencie cokolwiek powiedzieć!? Gdyby nie ten dryblas, to już dawno urwałbym mu jaja.

- To twój koniec, Olivio Brown. Zaraz dołączysz do rodziców, którzy spłonęli żywcem. Wiesz czemu strażacy nie sprawdzili, czy ktoś jest w środku? Bo to ja ich uwięziłam w domu, to ja podpaliłam ten dom i stłukłam świecznik, aby było na ciebie, żebyś poczuła się winna. Z chęcią im powiedziałam, że państwo Brown wyjechali i dom jest pusty. Trzeba było namówić swojego tatusia, aby oddał mi kasę za ostatni zakup narkotyków. Co, zdziwiona? Tak, twój tatuś brał. Co trzy dni sprzedawałam mu towar. Jednak pewnego dnia ukradł mi towar, bo nie miał pieniędzy. Teraz już wiesz wszystko na ten temat, bo policja nigdy nie doszłaby do tego - mówiła, a z każdym jej słowem, Olivia płakała bardziej. Miałem ochotę przywalić w ten durny ryj Alex.

- Moi rodzice byli bogaci, więc nie było takiej opcji, aby tata nie miał pieniędzy - wyjąkała Liv. Widziałem ile musiała się namęczyć, aby wypowiedzieć każde słowo. Wszystko, przez co ona przechodziła, ja to również odczuwałem. Ten ból, który był w jej sercu, jest tak wielki, że nie ma takich słów, aby go opisać.

- Twoja matka dowiedziała się, że bierze, więc ograniczyła mu dostęp do konta. Byłaś tak zapatrzona w siebie, że nie widziałaś, iż w twoim domu dzieją się same złe rzeczy. Dlatego powinnaś umrzeć - powiedziała stanowczo i wycelowała w klatkę piersiową Olivii. Byłem taki bezbronny, a najchętniej stałbym na jej miejscu.

Krzyk Louisa. Krzyk Harry'ego. Krzyk Liama. Strzał. Huk.

Po wszystkim, Peter uwolnił mnie. Podbiegłem do Liv, która leżała w kałuży swojej własnej krwi. Krzyczałem i błagałem, aby ktoś zadzwonił po karetkę, ale każdy był w tak wielkim szoku, że stał w osłupieniu. Moja księżniczka umiera! Płakałem jak małe dziecko i tuliłem dziewczynę ostatni raz.

- Kocham cię, Zayn. Żegnaj - wyszeptała i zamknęła oczy. Na zawszę.

- Też cię kocham, Liv i nigdy nie przestanę - powiedziałem, ale moja ukochana tego nie usłyszała, bo odeszła. Oddałbym wszystko, żeby sprawić, aby to wszystko stało się jednym, wielkim koszmarem. Jednak to nie koniec dzisiejszych wrażeń. Z nikąd w mieszkaniu Horana, znalazła się Jade. Olałbym ją, gdyby nie fakt, iż poszła do właściciela domu, przywitała się z nim czule i zaczęła oglądać coś na jego telefonie. Co to ma do cholery znaczyć?

- Wytłumacz mi to? - ryknął zdenerwowany Harry. Dziewczyna zignorowała go. Loczek wściekł się i zaczął wrzeszczeć na Jade. Nie interesowała mnie ta kłótnia, tylko ratownicy, którzy kładli ciało Liv do czarnego worka. Kiedy oni w ogóle tutaj przyjechali?! Zanim zamknęli go, to ucałowałem moją zmarłą księżniczkę w czoło.

Policja również została wezwana, lecz gang Alex zdołał uciec oprócz samej przywódczyni.

- Poczekajcie! Jade jeszcze coś musi wyznać Zaynowi - powiedziała Alex z wymalowanym na ustach uśmiechem. Nie miałem pojęcia, co ta suka ma mi do powiedzenia.

- Pamiętasz Stephanie? - zapytała, a wszystkie moje mięśnie, napięły się. Pokiwałem głową i czekałem na dalsze wyjaśnienia. - Również została postrzelona w tym samym miejscu, co Liv. Otóż, to też była sprawka Alex. Ja, Alex i Niall trzymamy się razem od wielu lat. To my jesteśmy waszą konkurencją i kradniemy wam klientów w branży cukierniczej - mówiła dalej. Coraz bardziej stawałem się wściekły. Jedyną rzeczą jaką pragnąłem, było przyjebanie całej trójce. Najpierw zabili mi Stephanie, a teraz Liv. Zemszczę się! Byłem wdzięczny Jade za to, że nie wsypała naszego gangu, lecz to nie złagodziło mojego gniewu wobec ich. - Myśleliśmy, że jeśli ją zabijemy, to staniesz się słaby. Stało się tak tylko na trzy tygodnie. Później byłeś jeszcze lepszy. Obiecałam sobie, że nastanie dzień, który będzie oznaczał twój koniec. Stało się to dziś. Wszyscy wiemy jak bardzo kochałeś Olivię.  Nie widziałeś świata poza nią i nie pozwoliłbyś, aby coś jej się stało, ale BUM. Wkroczyła moja paczka i już po tobie. Niall nagrał tą całą akcję, więc przed chwilą widziałam twoje cierpienie. Po śmierci Olivii Brown, nie pozbierasz się nigdy. Powtarzam NIGDY - podkreśliła wyraźnie ostatnie słowo i opuściła dom razem z funkcjonariuszami, którzy w trakcie jej opowieści, zakuli ją w kajdanki.

Miała rację. Nie pozbieram się po stracie Liv, nigdy. Steph traktowałem jak siostrę, a Olivię jak cały mój świat, który legnął w gruzach.

-------------------------------------------------------------------------------------------

I oto ostatni rozdział tego opowiadania. Nie ma sensu go dalej ciągnąć, bo tak nikt prawie nie czyta i nie komentuje, co jest bardzo przykre. Pamiętam, że pod prologiem pojawiło się 10 komentarzy. Nawet pod trzecim rozdziałem pojawiło się ich 12-ście. Byłam szczęśliwa i przekonana, że tyle osób zostanie ze mną do końca. Niestety tak się nie stało. Pod ostatnim rozdziałem pojawiły się zaledwie dwa komentarze! Nawet nie wiecie jak było mi dzisiaj przykro. Przed wyjazdem postanowiłam napisać ten rozdział i wstawić. Mam nadzieję, że moje spędzone nad tym wszystkim godziny, się opłacą. Nie mogłam pisać normalnie rozdziału na komputerze, bo obraz w netbook'u nawalił. Pisałam wszystko w zeszycie i dopiero dwie godziny temu dostałam laptopa od brata i wszystko przepisywałam.

Wyjeżdżam, więc nie pojawi się kolejny rozdział na You Changed Me (też są tam tylko dwa komentarze, nie licząc mojej odpowiedzi :( ) i też nie będzie drugiego rozdziału na nowym blogu. Będę miała czas na pisanie rozdziałów w zeszycie, więc po powrocie przepiszę wszystko na komputer.

Po moim powrocie pojawi się dopiero epilog.

Proszę niech każdy napisze chociaż krótki komentarz. Może jakiś wątek utknął Wam w głowie, który najbardziej spodobał się w całej opowieści?! Proszę napiszcie cokolwiek!

A teraz podsumowanie bloga (statystyki na ten moment)

Łączna liczba wyświetleń: 3297

w tym:

Polska - 2932

Stany Zjednoczone - 143

Niemcy - 125

Rosja - 57

Ukraina - 21

Wenezuela - 3

Wielka Brytania - 2

Kenia - 2

Łotwa - 2

Holandia - 2

Liczba opublikowanych komentarzy: 173

Liczba obserwatorów: 3

Liczba postów:  25

DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM, KTÓRZY ODWIEDZALI TEN BLOG, KOMENTOWALI WYTRWALE I PISALI MIŁE SŁOWA, KTÓRE MOTYWOWAŁY MNIE JESZCZE BARDZIEJ DO PISANIA!!!